Читаємо польською

Одним із способів вивчення польської

 є читання книжок, цікавих статтей .
 Цікавих на стільки, що незважаючи на труднощі, хочеться подолати полосу перешкод у вигляді складних виразів, гри слів, невідповідностей перекладу в онлайн сервісах і, віватуючи, переходити від розділу до розділу. Катажина Грохоля дотепно і прицільно описує людські слабкості, допомагає читачам зануритися у польську сучасну повсякденність та зробити цікаві відкриття. Тексти цієї авторки читаються легко. Іронія,  якою користується письменниця, відлунюється у душах читачів , допомагає зрозуміти самих себе і навчитися зауважувати і розуміти емоції оточуючих. 

Пропоную Вам фрагмент, який ілюстує застосування дієслів у минулому часі.

Випишіть ці слова, наприклад: 

lałam                                     я лила

krzyknęłam                         я крикнула

zagotowałam się               я закипіла
bajka weszła                 казка увійшла

Зверніть увагу на застосування слів у майбутньому часі:

uchronią            захистять

krzykną              закричать

będzie                 буде

będzie miał        буде мати

zapomni             забуде

Фрагмент розпочинається чудернацьким словом onegdaj -свого часу

Не слід лякатися незнайомих слів. Варто дізнатися, що вони означають і підібрати до них синоніми та антоніми.

https://sjp.pwn.pl/poradnia/haslo/onegdaj;10256.html

Синоніми до слова onegdaj

http://antonimy.net/

Katarzyna Grochola   TROCHĘ WIĘKSZY PONIEDZIAŁEK

Mieć coś  z żabą

Onegdaj podlewam ogródek – jesiennie  już było, al deszczu ani widu, ani słychu. Lałam  wodę na ulubione  marcinki, a tu nagle jak nie wyskoczy spod nich ropucha!

- Ojej, ropucha! – krzyknęłam, nie zważając na sąsiadów siedzących niopodal, Mężczyznę swojego ulubionego i własną ciocię.

- To ne ropucha, to lusterko!- odkrzyknął męski głos. I śmiech tubalny oraz również damski poniósł się przez marcinki, trawę, żółknące brzozy. A ja się zagotowałam w milczeniu z tą wodą w ręku.

No bo jakże tak? Przecież ja nie jestem żabką ani ropuchą. Znamy taki obrazek? Dziewczynka pochyla się nad żabką i całuje ją w pyszczysko. Myślisz: scena z bajki albo ilustracja do niej. A tymczasem się mylisz, Droga Czytelniczko. Oto masz przed sobą marzenie. I iluzję. Iluzją oczywiście nie jest młoda dziewczyna nachylająca się wdzięcznie nad Ropuchem ( zieloną żabką czy innym zwierzęciem wodnym. Iluzją jest cały dalszy ciąg. Dalszy ciąg calowania żaby ma nam – młodym, wkraczającym w życie kobietom – uświadomić, że oto warto. Warto szukać żab ( czy innych straszydeł), bo jeśli będziemy cierpliwe, zostaniemy nagrodzone. Ona (ta iluzja) ma nam uprzytomnić, że nasze życie to szukanie królewicza i każde straszydło takim królewiczem może się okazać.

Rośniemy. Już wianuszek odstawiony, a my w zapamiętaniu pochylamy się z czcią nad  żabą. Nic nie szkodzi, że na razie ta żaba ( czytaj: ten przyszły królewicz) ma dla nas mało czasu. Nic nie szkodzi, że wkrótce ( mianowicie po szlubie) będzie miał dla nas jeszcze mniej czasu. Wyssana z krwią matki bajka o całowaniu tak nam weszła w krew, że całujemy i czekamy.Żaba chwilowo zajęta jest nową zabawką- czytaj: telefonem komórkowym, samochodem, motorem – więc jeszcze nie ma czasu się przemienić.  Ale my przecież po tą zielonkawą skorką widzimy barczyste ramiona, ktore uchronia nas przed światem. Wyłupiaste oczy zmieniają się w oczy zamglone od pożądania i obietnicy wielkiej miłości. A łapki, te wdzięczne, skaczące daleko łapki, jeszcze nie kojarzą nam się z odskokiem w kierunku innej pani całującej żaby, tylko ze sportami wodnymi. O seksie  nie wspomnę.

Czasem znudzone oczekiwaniem mniej wytrwałe istoty rodzaju żeńskiego odstawią taka żabę. Jeśli są oczytane, krzykną: „Król jest nagi!”- co w tłumaczeniu na naszą bajkę oznacza:” Przecież to żaba!”. Niestety, ta wiedza opuszcza nas pry następnym strumieniu gdzie następne pokraczne stworzenie wabi nas swoją brzydotą. Owszem, tamto coś to napewno była żaba, ale TO? TO na pewno będzie królewicz! Zaczynamy całą zabawę od początku. 

Co przy tej okazji robimy sobie, dowiadujemy sie odrazu albo po jakims czasie. Najczęściej po czasie. Co natomiast robimy Bogu ducha winnej żabie? Otóż jak w bajce zabieramy ją pod aksamitną kołderkę, suchutką i czystą, a przecież ona kocha wodę. Zamykamy ją w mieszkanku, a ona lubi wolnośc podmokłych ląk. Tak długo wpatrujemy się w jej żabie oczka, aż w końcu biedna żaba nie ma wyjścia. Co stanie przed lustrem, to widzi w łapie berło królewskie, a korona zsuwa się jej na oczy. I wtedy żaba innym okiem na nas spoziera. A może jej się więcej od życia należy? Może królewna jakaś czeka, a nie normalna dziewczyna? Słowem, biednej żabie też się przewraca w głowie i już nie bierze kredytu na nissana, bo żaba Janek ma takiego, ale w pogoni za królewstwem widzi się w kabriolecie, koniecznie czerwonym. Już, niestety, nie z nami, ale z królową blond, a może to być nawet Miss Polonia czy jakaś inna, byleby utytułowana. A my utytułowane nie jesteśmy ogólnie, tylko jednostkowo.

Tak więc skrzywdziłyśmy siebie, skrzywdziłyśmy żabę, krzywdzimy  pośrednio inne dziewczyny, które upełniłyśmy co do prawdziwości naszego królewicza. Jej się nie udało, bo nie dość całowała!- myśli w skrytości ducha nasza następczyni, też wyhodowana na bajce o żabce i królewiczu. Ja mu pokażę, co znaczy prawdziwe uczucie! Ona go nigdy nie rozumiała. Przy mnie zapomni...przy mnie się odnajdzie... ze mną ... itd. Żaba rośnie w siłę i żyje dostatniej,a my marniejemy.

Nie nabierajmy się na tą bajkę, Drogie Czytelniczki! Pochylmy z zadumą głowę nad calującą żabę maleńką dziewczynką, której wgrywa się , jak na twardy dysk, przyszły senariusz jej poczynań ze zwierzętami. Ona jest niewinna.  Nie rzucajmy się również z nienawiścią na te biedne stworzenia wodno-łądowe. Mają takie same prawo do życia jak my. Ale nie dajmy sobie zamydlić oczu. Żaba jest żabą i żabą pozostanie. Owszem, przechodzi kilka etapów rozwoju, ale od kijanki do monarchii daleko.

Odarte ze złudzeń, musimy spojrzeć prawdzie w oczy i porzucić całowanie zimnokrwistych. Cóż za ulga! Może się okazać, że świat jest pełen przemiłych osobnikow, z którymi możemy mieć ciekawe przygody. Według zupełnie innego scenariusza, w żadnym przypadku nie przypominającego tamtej bajki. Patrzmy więc ostro i nie przez różowe okulary. Mejsce żab jest na łąkach. My możemy spotkać mężczyznę bez zielonej zimnej skórki. Bez ukrytego królewicza w środku. Bez wmontowanych w podświadomość berła i tronu. To oczywiście ryzykowne. Czeka nas bolesne zderzenie z rzeczywistością. Jednym słówem żegnamy się z iluzją. Pzrestajemy całować żaby. Co teraz? Teraz czyha na nas jeszcze więcej niebezpieczeństw, ale nie żyjemy już w bajce. Zaczynamy żyć prawdziwym życiem. To dopiero dreszczyk emocji! I żdnego rechotu za plecami. Ale może nasza dziewczynka z obrazka całuje żabkę? Po prostu żabkę? Zabkę naturalną? Tak zwaną żabkę bez podtekstów? Całuje żabkę, bo lubi przyrodę? Całuje tak, jakby całowała pieska czy kotka? I bardzo proszę, niech tak zostanie. Albowiem istnieje jeszcze jedna pułapka. Dużo groźniejsza. Bardzo, ale to bardzo przykra. Zdarza się czasem, choć rzadko, że spotykamy na swojej drodze królewicza. Dajmy mu spokój. Pocałowałam kiedyś takiego. I przez kilka lat żyłam z Ropuchem.